Beschrijving
Wat is het ziende blind syndroom
Heeft u geen rijbewijs of bent u angstig achter het stuur?
Werd u als laatste gekozen bij gymnastiek, omdat u geen bal kon gooien of vangen? Heeft u geen spelinzicht of een slechte oog-hand-coördinatie? Herkent u mensen vaak niet die al eens eerder aan u zijn voorgesteld? Verdwaalt u, waar anderen makkelijk hun weg kunnen vinden? Misschien ‘lijdt’ u aan het ‘ziende blind syndroom’.
Deze met humor geschreven uitgave geeft u alle kenmerken en behandelwijzen van dit, niet eerder beschreven, syndroom. Ook als u niet alle voorbeelden herkent dan kent u ongetwijfeld mensen waarvan u zegt: die is ‘ziende blind’ of ‘typisch zo’n vrouw achter het stuur’.
Voor gymleraren en rijschoolhouders is dit onmisbare literatuur. En voor iedereen die meer begrip wil krijgen voor deze vergeten groep mensen, die zich prima redden in de maatschappij, maar die je beter niet achter het stuur of bij handbal kunt tegenkomen!
Er klopt iets niet
‘Weet jij wel dat jij altijd voordringt in winkels?’ zei mijn man een paar weken na ons trouwen. Hij zei het gewoon op een liefdevolle toon, maar met verwondering in zijn stem, omdat hij dat helemaal niet van mij verwachtte.
‘Goh, daar let ik nooit op,’ was mijn antwoord en dat was de eerlijke waarheid. Natuurlijk had ik vaak genoeg in mijn leven gehoord: ‘Zeg, ik ben eerst,’ of: ‘Hé, zie je die rij niet!’ of in Amsterdam: ‘Heb je stront in je ogen!’ Maar ik had altijd aangenomen dat er aan die mensen iets mankeerde. Eerlijk gezegd vond ik het een vreselijk soort mensen, maar ik stapte altijd meteen met een glimlach achteruit, want ik hield graag iedereen te vriend.
Maar nu mijn eigen lieve man iets opviel, wilde ik dit wel eens onderzoeken en inderdaad: vanaf dat moment moest ik veel langer wachten in de winkels: ik drong voor!
Later, bij assertiviteitstrainingen, heb ik begrepen dat voordringen hoog op het lijstje staat van onuitstaanbaar gedrag. Het is zelfs vaak de eerste oefening: ‘Wat te doen bij mensen die voordringen?’ Ik hield meestal mijn mond, maar soms probeerde ik ook wel uit te leggen dat er mensen zijn die een rij niet eens zien staan. ‘Haha, geloof je het zelf?’
Als verklaring voor mijn eigen gedrag ben ik toen in mijn jeugd gaan spitten. Meestal kun je zelf wel voor psycholoog spelen, en ja hoor, ik vond wel wat. Als klein meisje ging ik naar de bakker en omdat een uk niet boven de toonbank uitkomt, begon ik mijn boodschappen op te noemen zodra er iemand vroeg: ‘Wie is er aan de beurt?’ Ik was daar altijd mee doorgegaan.
Einde verklaring. Ik beterde met veel moeite mijn leven (nu wacht ik meestal tot iedereen geweest is) en dacht er niet meer aan.
Tot ik merkte dat ik alsmaar verklaringen moest gaan zoeken. ‘Waarom rijd jij geen auto?’
‘Tennis jij zelf niet?’ ‘Waarom doe je niet mee met de sportdag?’
‘Jij kunt toch ook wel eens meehelpen?’
En zelfs mijn man begon te zeuren: ‘Je kunt zo’n fiets met handrem toch eens proberen?’
Nee, nee, nee. Ik heb het ziende blind syndroom en dat komt meer voor dan je denkt.
Wij zijn zeer onhandig met balsporten, snappen regels maar moeilijk, we hebben geen spelinzicht en geen motorische intelligentie.
Verder kunnen we prima intelligent zijn, maar we missen iets. Gelukkig zijn we na onze schooltijd van de vernederingen van de gymles af, maar het echte leven kent nog genoeg hobbels…
Toen ik voor de grap een keer opperde om rijlessen te nemen, zei Bernadette: ‘Doe maar niet mam, jij ziet op de fiets al niets.’
Mieke Fransen-Stolwijk
De auteur Mieke Fransen-Stolwijk (1951-2011) van Wees blij dat ik niet rij was pedagoge en docent/trainer communicatie en managementvaardigheden.
Een rondreis door Cuba is zonder auto ook te doen. Ook in Ghana kun je beter geen autorijden.
Beoordelingen
Er zijn nog geen beoordelingen.