Poëziebundel | De Weg van het Zijn / El Camino del Ser

Beschrijving

Poëziebundel van Germain Droogenbroodt

De Weg van het zijn, de nieuwste dichtbundel van Germain Droogenbroodt, vormt een keerpunt in zijn reeds lange carrière met zestien dichtbundels, gepubliceerd in een dertigtal landen en in talloze internationale bloemlezingen. Hoewel we in de drie delen die de bundel vormen verschillende thematische benaderingen en interesses aantreffen. Ze komen allemaal samen in die ruggengraat die de suggestieve stijl vormt die de poëzie van deze dichter onmiskenbaar maakt.

Het eerste deel, waarmee de bundel opent

Het voert ons terug naar het meest meditatieve deel van zijn vorige poëzie, waar het licht van de dageraad, de vlucht van vogels los van aardse dingen, het opengaan van bloemen, het wonderbaarlijke kloppen van het hart … allemaal leiden tot een sereen en vredig panorama. En zoals diezelfde dageraad, gebied van het onvoorziene, van wat altijd komt, zo weet de dichter, “met woorden/ die alleen de stilte/ weet uit te drukken”, ook niet welke verzen zullen verschijnen.

Scheppen is het verkrijgen van visie, helderheid, die de poëzie biedt en die niet alleen “onderdak / voor het woord” is. Het gedicht wordt dan die brug die het innerlijke weer met het uiterlijke verbindt. De dichter, de mens, met de natuur.

Het centrale deel van de poëziebundel

In Getuigen van een tijd, niet toevallig het centrale deel van het boek, is de tegenpool van al het voorgaande. Kijken we naar de rauwe werkelijkheid waarin we leven: menselijke vervreemding (entertainment) en controle (bewaking door digitale apparaten) in deze technocratische wereld, waarin ook de ijdelheid en de haat die zo welig tieren in de sociale netwerken, de kwelling van de discursieve communicatie, van de argumentatie of zelfs van het persoonlijke denken zelf vertegenwoordigen: anderen (een robot, een chip) denken uiteindelijk voor ons.

Gedichten die zinspelen op het verstrijken van de tijd

En met deze lijdensweg is de democratie dodelijk verwond en kijkt in de afgrond van de totalitaire horizon. Depersonalisatie, aantasting van het milieu, angst en psychische aandoeningen … brengen ons ertoe ons af te vragen “Maar is dan een leven/dat niet menswaardig is/nog leven?”

In Zonder wederkeer, het derde en laatste deel van de poëziebundel, vinden we gedichten die zinspelen op het verstrijken van de tijd en onze vergeefse weerstand om die tegen te houden, op het vergankelijke en het veranderende, op onze kwetsbaarheid en de ups en downs van het leven, op de vluchtigheid ervan, op het niet terugkeren van wat al geleefd is, behalve in de herinnering; op de herfst van de mens en zijn onvermijdelijke weg naar de dood. Een dood die, los van de ongelijkheid waarin we leven, ons definitief gelijk maakt. De dood die soms ook pijnlijk is, en in de meest absolute eenzaamheid, zoals bij degenen die in het ziekenhuis aan covid sterven: “En niemand die aanklopt/niemand die je verwacht/niemand, behalve de dood”. De poëziebundel sluit af met enkele gedichten over de despotische invasie en oorlog in Oekraïne: alle gruwel van extreem geweld en vernietiging in het beeld van een strop om de nek van de vredesduif, onze meest menselijke hulpeloosheid, en kwetsbaarheid.

Na lezing lijkt het duidelijk dat de dichter ons door contrast laat zien hoe de werkelijkheid waarin wij nu leven is en hoe het zou moeten zijn om een werkelijk waardig leven te kunnen leiden. Terwijl de zoektocht van de mens hem naar het licht zou moeten leiden (zoals een van de openingsgedichten van het boek uitdrukt), leidt de werkelijkheid waarvan we getuige zijn ons, via de ondergrondse tunnels van de technocratische mol, naar de meest angstaanjagende duisternis. Als er één ding is dat Germain Droogenbroodt niet verliest, zoals dichters nooit hebben verloren, dan is het wel de hoop:

alhoewel men toch weet
of verwacht
dat na de regen
de zon weer verschijnt

zo blijft de mens vertrouwen en hopen – zoals de vogels van de winter – op de komst van betere tijden. Dat is zijn laatste vers in het boek, zijn voorspelde horizon, zijn grootste verlangen in deze barbaarse tijden. Dat is, of zou moeten zijn, de Weg van het Zijn.

Leestips: de andere poëziebundels van Germain Droogenbroodt
Ontschaduwd licht
De efemere bloem van de tijd