Beschrijving
Omgaan met dementie
Het is lastig om aan te geven wanneer ik voor de eerste keer dacht: er is iets met haar aan de hand. Met Joke. Mijn grote liefde. Ze zal 53 jaar zijn geweest. Alles veranderde een beetje. Vooral haar ‘zijn’, zoals ik dat vaak heb genoemd. Eerst denk je nog: het zullen de hormonen wel zijn of te veel werkdruk. Maar niets van dat al bleek later. Alzheimer, dat was het. Alzheimer had zijn intrede gedaan en zou alles vernietigen. Alles.
De confrontatie
Dit boek gaat over Joke en over ons. Over liefde, over wat wij hadden en wat er van ons is overgebleven nadat de ziekte verwoestend had uitgehaald. Dit boekje gaat ook over alle randverschijnselen. Waar word je mee geconfronteerd als het over hulpverleners gaat of over het financieren van de noodzakelijke ondersteuning. Hoe moet je omgaan met dementie.
Eigenlijk heb ik het boekje alleen maar geschreven om haar te eren. De geweldige vrouw waar ik zoveel van houd en die zo intens en verschrikkelijk door ons wordt gemist.
Ze verdween langzaam in de mist en nu is ze dood.
Joke, mijn grote liefde.
Jeroen Riemeijer
Inleiding
Alzheimer heeft mijn lieve en mooie vrouw treuzelend vernietigd.
Ik schrijf dit rauwe en wellicht enigszins cynische boek omdat ik mijn emotie, pijn en ervaringen wil delen. Niet om de lezer af te schrikken. Niet omdat ik een zure, ouwe en sacherijnige man ben. Het boek geeft hopelijk een beeld van wie wij waren, en wie we zijn geworden door de ziekte. Het beschrijft ook hoe onze dochters en vrienden daarmee omgaan. Het is een monument voor haar, een open reflectie op ons leven en op wat het alzheimermysterie bij ons heeft aangericht.
Waar het over gaat, zijn de steeds verder afnemende tekenen van liefde, die echter in toenemende mate waarde krijgen. Vroeger waren het lieve woorden, een dikke kus en een potje vrijen. Dat hele pakket was jarenlang meer dan voldoende en stond als een huis. Maar de kleine, afbrokkelende momenten die nu nog resteren, zijn onevenredig dierbaar. Nu is er een kneep in mijn hand, iets van een woordje of een korte blik. Daar hecht ik veel meer waarde aan. Daar word ik vrolijk van en put ik kracht uit.
De eerste twee pagina’s van het boek Bizarre nevel:
29 mei 2018
Jouw ogen kijken mij onbeweeglijk en zijdelings aan, zo vroeg in de ochtend. Ineens zo helder, nog altijd innemend. Ik sla je in stilte gade. Die prachtige groene ogen waarin ik al bijna mijn hele leven verdrink. Waar ik geen weerstand aan kan bieden. Ze kunnen mij sturen, betoveren, imponeren, vertederen en geil maken. Die ogen kijken mij nu zeker ook indringend aan. Zou je het voelen? Vandaag ga je weg. Het is jouw laatste nacht thuis geweest.
Wij niet
Een wurgslang draait zich zorgvuldig om mijn nek. Mijn spieren verkrampen. Alles doet me zeer. En jij ligt daar, rustig wakker wordend in een ziekenhuisbed midden in de kamer. Een bed dat daar niet thuishoort. In ons huis past geen ziekte.
Wij zouden daarvan gevrijwaard blijven.
Wij zouden niet ziek worden.
Wij niet. Maar wij dus ook.
Ineens stond dat verdomde bed daar. Weer zo’n fase waar ik me bij moest neerleggen. Steeds maar weer die stapjes verder in het ziekteproces. Steeds maar dat vechten tegen het gevoel: Laat het niet waar zijn. Het mag niet. Het leven is alleen compleet als jij er bent. Blijf in godsnaam bij me. Toch was het bed ook een uitkomst, want je kunt niet meer naar boven.
De trap is een onneembare hindernis geworden. Je voeten optillen en je gewicht verplaatsen: gezonde mensen doen dat zonder erbij na te denken. Maar wat als je het niet meer begrijpt? Wat is ‘boven’? Handen vast aan de leuning. Aan beide kanten. Waarom moet mijn voet omhoog? Al die handelingen tegelijkertijd. Het bleek te veel gevraagd.
De laatste nachten voor jouw vertrek sliep jij in dat bed en lag ik op de bank, vlak bij je. Natuurlijk sliep ik niet. Hoe kun je slapen als je weet dat je vrouw weggaat? Het huis uit. Hoe kun je slapen als je moet toegeven dat het thuis niet meer gaat? Dat je het niet meer kunt opbrengen. Dat het te gevaarlijk wordt. Verstand, schaamte, realiteit, verdriet: een mix van dat alles. De gedachten infecteren mijn ziel en zetten mij op non-actief. Alsof mijn ingewanden met een knijptang uit mijn lichaam worden gerukt.
We hebben het elkaar beloofd
Ik haat mezelf. Ik ben een hufter, een klootzak, maar ik kan niet anders. Ik heb geen keuze. Het aan jou uitleggen, heeft geen zin. Maar maakt dat de situatie eenvoudiger? Niet echt. Ik wilde niets liever dan bij jou wonen. Bij je zijn, vierentwintig uur per dag. Voor je zorgen. Samen van het leven genieten. Dat hadden we elkaar destijds beloofd.
Veertig jaar, één maand en tien dagen hebben wij samengewoond. En toen was het op. Vandaag ga je weg. In de afgelopen periode hoorde ik mensen vaak zeggen: ‘Jeroen, het kan zo niet meer. Dit gaat niet goed.’ Flikker toch op, dacht ik dan, terwijl ik de blikken ontweek. Ik kan het wel! Ik zorg voor haar tot ik erbij neerval. Dat was standaard mijn reactie. Tot voor kort. Het was míjn beslissing. Wat moest ik anders? Zoveel gevoelens tegelijk. Om stapelgek van te worden.
Je kijkt me aan. Zo mooi, zo lief.
Lees ook de uitgebreide review op leestafel.
Natuurlijk ook verkrijgbaar bij bol.com
Zojuist ook verschenen: Het boek van Jos Essers.
Beoordelingen
Er zijn nog geen beoordelingen.