Beschrijving
Het directe verhaal bezorgt je kippenvel
Frank Lemmens zijn vader-zoonrelatie
Je kleurt je eigen wereld! van Frank Lemmens is een waargebeurd verhaal. Hij beschrijft de complexiteit van een vader-zoonrelatie in dubbel opzicht. De zoon die zijn vader verliest door suïcide. Later, als vader, krijgt hij te maken met de aangeboren hartafwijking van zijn zoon. De levenservaringen zijn de drijfveren geweest om te schrijven.
De auteur Frank Lemmens
Frank neemt u op unieke manier mee in zijn verhaal. Het is eigenzinnig en confronterend, geeft weer wat onderwerpen als suïcide en aangeboren hartafwijkingen teweeg kunnen brengen. Heftig en emotioneel, maar ook leerzaam en krachtig!
Deze uitgave is een onderdeel van non-fictie bij Booxstore.
Recensies
Review ‘Je kleurt je eigen wereld’ door Joost Riphagen – voorzitter Stichting Hartekind
‘De details, finesse en gevoeligheid waarmee Frank zijn ervaringen beschrijft, zijn verbluffend’
“De details, finesse en gevoeligheid waarmee Frank zijn gedachten en ervaringen omschrijft en je meeneemt in zijn verhaal, zijn verbluffend. Regelmatig betrap ik mijzelf er op met emotie (en een enkele traan) op zijn verhaal te reageren. Dit geldt zowel voor de manier waarop hij de ervaringen rondom de zelfmoord van zijn vader beschrijft, als de manier waarop het ziekte bed van zijn zoontje Mark wordt omschreven. Deze laatste raakt mij als vader van een hartekind diep en het geeft ook aan hoe belangrijk het is om nog veel meer onderzoek te doen naar het opsporen, oplossen en voorkomen van hartafwijkingen bij kinderen. Frank levert met het opschrijven van zijn memoires kleur aan het leven en biedt anderen de mogelijkheid om uit de zwartste dagen kracht te halen. Als er één iemand is, waar dat wordt bereikt, is Frank zijn missie geslaagd. En dat is het, want hij geeft met dit boek zelf kleur aan zijn eigen wereld. Chapeau Frank!”
Joost Riphagen
Review van NBD Biblion
De schrijver doet gedetailleerd verslag van zijn persoonlijke belevingen, een aaneenschakeling van traumatische gebeurtenissen die in een vrij korte periode plaatsvinden en zijn kijk op de gezinssituatie drastisch veranderen. Als achttienjarige jongeman gaan voor hem zeer onverwachts zijn ouders scheiden en dezelfde dag verdwijnt de moeder met de jongste zoon en blijft dagen onvindbaar. Hij blijft bij zijn vader die er zeer onder lijdt, waardoor de zoon onder grote druk komt met angst dat zijn vader zich van het leven zal beroven. Het ergste gebeurt, waardoor de zoon zich zeer schuldig voelt en zijn problemen zelf moet zien op te lossen. Vele maanden later trouwt hij met een meisje en krijgt twee kinderen waarvan het laatste zeer ernstige hartafwijkingen heeft. Tijdens de vele operaties loopt zijn huwelijk op de klippen en komt uiteindelijk zijn leven weer op de rails door zijn ervaringen op papier te zetten die tot dit boek hebben geleid. Het is een gedetailleerd verslag van menselijk denken en handelen, die tot dit boeiende verhaal hebben geleid.
Recensent: B.N. Swienink
De eerste pagina
Misschien is het wel mijn allervroegste herinnering. Het geboortehuis van mijn pap, vol met familie. De warmte, de gezelligheid, de liefde … Hoewel ik toen nog veel te jong was om het echt te begrijpen, heb ik daar geleerd hoe mooi en kleurrijk het leven kan zijn.
Ik zie opa nog zitten, in de hoek van de kamer van de vakwerkboerderij waar hij woonde. Zichtbaar genietend van zijn vier zonen en zijn schoonzoon, die in de eetkamer zaten te praten over de wereldproblematiek alsof ze die zelf moesten oplossen. De discussies laaiden enkel verder op als ze over voetbal gingen. Dat was zichtbaar, en hoorbaar, een onderwerp waar iedereen aan tafel een mening over had. Sterker nog, ze wisten het allemaal beter dan wie ook. De dochters en schoondochters zorgden ondertussen voor de drank en het eten, en wisselden wetenswaardigheden uit over de mannen.
Als ik eraan terugdenk, ruik ik opnieuw de geur van de kolenkachel in de keuken, die continu werd vermengd met het aroma dat je volgens mij tegenkomt op elke boerderij waar ze beesten houden. Het was geen onaangename reuk. Integendeel zelfs, hij was op een gekke manier fijn. Een geur van herkenning. Een geur die bij mijn opa hoorde en die in de loop der jaren overal in was gekropen: in de wanden, de meubels, het plafond, het Perzische tafelkleed … De sfeer was er altijd huiselijk, gezellig, knus en ietwat kneuterig, maar op een goede manier. Misschien kwam dat ook wel door het lage plafond, de geringe afmetingen van de kamer en het feit dat die propvol meubels stond. Grote en degelijke meubels, die je nu alleen nog maar tegenkomt op een rommel- of antiekmarkt.
