Beschrijving
Jos Essers op kasteel Terdeck
Jos Essers, auteur van dit boek, komt in 1956 als vierjarig jongetje met zijn ouders terecht op een kasteel in Overijse en woont er tot eind 1962. Zijn ouders en grootouders zijn het personeel van de toenmalige baron en barones. De kleine Jos beleeft er een héél bijzondere en gelukkige tijd. Hij gaat er op ontdekkingstocht, beleeft grootse avonturen, haalt kattenkwaad uit, kent veel vriendschap en soms ook verdriet. Door zijn ongebreidelde fantasie en natuurlijke nieuwsgierigheid raakt hij meermaals verzeild in spannende belevenissen, waarvan sommige zelfs faliekant hadden kunnen aflopen.
Beangstigende voorspelling
Geheel onverwachts ontmoet de kleine Jos een mysterieus meisje van wie hij een waarschuwing krijgt. Ook moet hij van haar een moeilijke opdracht uitvoeren. Hij hecht zich snel aan haar, maar meer dan een platonische relatie is onmogelijk. Het volmaakte geluk krijgt een deuk, wanneer het meisje afscheid van hem moet nemen. Hij is ontroostbaar. Kort daarop krijgt zijn geluk weer een dreun, nadat een beangstigende voorspelling die het meisje eerder had gedaan, waarheid wordt. Later beseft hij dat waar iets eindigt iets nieuws begint.
Auteur Jos Essers
De in Ukkel geboren Jos Essers, kind van Nederlandse ouders, brengt met dit ontroerende, grappige en tegelijk spannende relaas zijn eerste boek uit. Op meesterlijke wijze wordt de lezer ondergedompeld in spanning en nostalgie en meegevoerd naar het heerlijk zorgeloze, eenvoudige, maar in zijn geval niet-alledaagse leven van een kind in de jaren vijftig.
Koop het boek nu. Twijfel je nog? Lees de eerste pagina.
1. IK WIL NIET!
Er heerste een beklemmende sfeer. Niemand was echt vrolijk en ik zat gehurkt te mokken in een hoekje. Ik haatte de groene vrachtwagen en de twee mannen die af en aan liepen.
‘Nee, ik wil niet! Ik wil niet!’ schreeuwde ik wanhopig.
Mijn koppigheid maakte het alleen maar erger. Ja, ze had het inderdaad voorspeld maar het leek toen nog zo ver weg. Ik kon gewoon niet geloven dat het nu gebeurde. We moesten instappen. Papa was druk met een van de norse mannen. Mama, die al ingestapt was, forceerde een vrolijke blik en strekte haar armen naar mij uit om mij over te halen. Ik werd misselijk van angst en woede en de walm die het onvriendelijk grommende monster uitstootte maakte het nog erger. Ik had geen keuze. Het moest.
Een verlammend gevoel kronkelde vraatzuchtig door mijn lijf. Ik liep schoorvoetend naar de openstaande deur, enerzijds verlangend naar de warme, veilige, liefdevolle geborgenheid van mama’s reikende armen, maar anderzijds voelde ik voor het eerst in mijn leven écht iets beangstigends; wanneer ik zou instappen gebeurde er iets definitiefs, iets onherroepelijks. Dat gevoel maakte mij volledig van streek. Mijn ogen schoten ondertussen alle kanten op, op zoek naar een uitweg. Op het allerlaatste nippertje, vlak bij de deur maakte ik plots een schijnbeweging en rende weg zo hard ik kon, het bos in. Eerst passeerde ik het ganzenhok en zag in een ooghoek tegen de muur de ingezakte zandberg waar ik vroeger gelukkig en onbezorgd in gespeeld had.
Hijgend rende ik verder en verder, nergens naartoe. Alles was beter dan in de vrachtwagen te stappen. Alles zou anders worden. Niets zou meer zijn zoals het was. Ik was verdrietig, kwaad en bang. Later besefte ik dat waar iets eindigt, iets nieuws begint.
Een prachtig boek over de jaren vijftig en zestig, maak ook kennis met onze andere geschiedenisboeken.
