De dauwdruppels van de dageraad | Germain Droogenbroodt

Beschrijving

ANTHOLOGIE

Gedichten van Germain Droogenbroodt 1984-2012

Beroemd en onbekend

Dertig jaar geleden is Germain Droogenbroodt naar Spanje is uitgeweken. Deze Vlaamse dichter in Nederland minder bekend. Ten onrechte, want zijn poëziebundels werden in 30 landen gepubliceerd, vertaald door belangrijke dichters, zoals in het Chinees door Bei Dao. Zo is hij zelfs de enige Nederlandstalige dichter die in de prestigieuze ‘Pléiades’ van Struga Poetry Evenings en in de net in het Roemeens verschenen anthologie Hedendaagse Universele dichters naast wereldvermaarde dichters als Günter Grass, Tomas Tranströmer, Yves Bonnefoy, Adonis is opgenomen. Zijn poëzie werd wereldwijd gelauwerd: in Vlaanderen, in Spanje, in Macedonië, in Libanon, in Roemenië tot in Mongolië toe. In Egypte ontving hij zelfs een eredoctoraat. Germain wordt in Nederland steeds bekender.

Poëzie; terug naar de rust

Ongetwijfeld is “het fragiele evenwicht/tussen de stilte en het woord/tussen het benoembare en het onbenoembare” zoals Germain Droogenbroodt het in zijn laatste poëziebundel “Ontschaduwd licht”, uitdrukt, ook het treffendste beeld van zijn eigen poëzie. Het gaat in deze poëzie om een rechtlijnige en onberispelijke ontwikkeling die de goede lezer van deze uitgebreide selectie gedichten niet zal ontgaan.

Liefde, natuur, leven en dood

De bloemlezing De dauwdruppels van de dageraad bevat de vier wezenlijke thema’s van Droogenbroodts oeuvre: de liefde, de natuur, leven en dood. De poëziebundels De Weg, Tegenlicht, In de stroom van de tijd, Meditaties in de Himalaya’s en Ontschaduwd licht die de vitalistische cyclus vormen slaan een eerder filosofische toon aan en zijn dikwijls mystiek. Daarom de interesse voor het poëtisch oeuvre van deze kosmopolitische dichter dat in het Oosten als Taoïstisch en ZEN-Boeddhistisch wordt beschouwd. De lezer ervaart in de verzen van deze universele dichter de kunst van het suggereren, het princiep dat minder méér is, als basis van een dichtkunst die, hoewel ze in verschillende tradities verankerd is, een zeer persoonlijk aroma uitstraalt. Karakteristiek voor deze poëzie is ongetwijfeld de knapheid van expressie, ja zelfs een buitengewone terughoudendheid die de serene intensiteit nog versterken. Het is een poëzie die de lezer terug naar de rust, naar de verloren gegane stilte voert.

Rafael Carcelén